Onze Welsh Corgi's Pembroke

Jacko

Nadat in oktober 2007 onze Whiskey kwam te overlijden werd het weer stiller in huis. En Luna was weer alleen. Zodoende kwam in het voorjaar van 2008, als een soort van troosthond, Jacko bij ons. Zijn fokker die onze situatie kende, zocht een goed onderkomen voor een van de honden uit haar kennel.

Jacko was een mooie en rustige twee-kleur reu. Met een goede stamboom en hij had bij zijn fokker al de nodige prijzen gewonnen.

Ook wij hebben nog een aantal malen shows gelopen met Jacko maar vanaf Vlieland werd dat op den duur toch teveel van het goede. Tenslotte hadden Jolande en ik ook nog ons normale werk.

Jacko was echt Jolandes hond. Hij voelde haar altijd haarfijn aan. Vaak nog voordat ze zelf merkte dat ze wat mankeerde.

Hij was altijd de rust en kalmte zelve en vond het heerlijk om waar dan ook heen te wandelen.

Toen hij en Guinness alleen over waren, probeerde de steeds ouder wordende Guinness af toe wel of hij Jacko kon overbluffen. Maar dan liet Jacko toch echt merken dat hij de oudste en dus de baas was.

Toen Jacko begin 2018 ineens niet meer zelf lopen kon, zijn we bij de dierenarts terecht gekomen. Die heeft foto's gemaakt en daaruit bleek dat hij achter in zijn rug enkele volledig versleten tussenwervelschijven had. Hij had pijn en het kon niet meer goed komen. Op dat moment hebben we daar moeten besluiten om hem niet meer uit zijn narcose te laten bijkomen.